Od wydania ważnego i szeroko komentowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2013 r. (sygn. SK 18/09), w którym stwierdzono niekonstytucyjność przepisów ustaw podatkowych (Trybunał uznał, że art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r., jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji oraz stwierdził niezgodność art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji; jednocześnie Trybunał Konstytucyjny nie dopatrzył się niekonstytucyjności przepisu art. 30 ust. 1 pkt 7 u.p.d.f. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2001 r.), minęło już trochę czasu. Opadają powoli emocje (zwłaszcza emocje podatników „ukaranych” 75-procentowanym podatkiem), z dniem 27 września upłynął termin składania wniosków o wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej, a pierwsze orzeczenia sądów administracyjnych wydanych po trybunalskim orzeczeniu prowadzą do wniosku, że nadzieja na odzyskanie utraconego majątku przez skrzywdzonych obywateli przez niekonstytucyjne prawo jest coraz bardziej realna (zauważyć warto, że jeszcze przed opublikowaniem wyroku oraz wydaniem pisemnego uzasadnienia Naczelny Sąd Administracyjny w sprawach o sygn.: II FSK 2295/11, II FSK 2296/11, II FSK 2327/11, II FSK 2370/11 uchylał wyroki sądów I instancji wydane w „starym” stanie prawnym, tj. przed orzeczeniem Trybunału; podobnie rozstrzygające skargi na decyzje organów podatkowych wojewódzkie sądy administracyjne uchylały je jako wydane na podstawie niekonstytucyjnej podstawie prawnej, podporządkowując się w pełni stanowisku Trybunału Konstytucyjnego). Czytaj dalej →